مرا ببر

مرا ببر

دلم گرفته است

دست های معصوم مرا بگیر

و از دیار قلب های کاغذی

                             دورم کن

مرا ببر

مرا که چون یک قطره ستاره

                            تنهایم

دلم از این چهره ها که نمایش غرور می دهند

                                            گرفته است

نگاه کن

به سمت من

که بوی آفتاب می دهد و بوی آب

به سمت تنهایی من

که شعر آبی عشق

و شعله های مهربان

                     در آن جریان دارد

آه ای عابر

ای عابر آسمانی

مرا ببر

تا روبروی این همه تاریکی نباشم

و مثل همیشه

شبم را پیوند بزنم

به آن صبحی که عادت دارم

رو به قبله ی پاک قبیله ام

که به صدای عشق آشناست

به آن سمتی

که لحظه های سبز بودن با خداست

دست هایم را بگیر

مرا ببر

            دلم گرفته است.